ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ

ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΛΑΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ

Ας δοκιμάσει ο καθένας ξεχωριστά να θυμηθεί τη σχολική του ζωή και τις εμπειρίες που αποκόμισε από αυτή…Στοιχηματίζω πως οι περισσότεροι έχουν άσχημες σχολικές εμπειρίες!Άραγε τι πρέπει να αλλάξει προκειμένου οι επόμενοι μαθητές να έχουν αργότερα το σχολείο στο μυαλό τους ως μια όμορφη και εποικοδομητική εξέλιξη των παιδικών τους χρόνων;

Μέχρι σήμερα εξακολουθούμε να στηρίζουμε έναν στερεοτυπικό τύπο σχολείου που αυτό που πρέπει,κυρίως,να προσφέρει είναι στείρα γνώση και παθητική απομνημόνευση κανόνων,ιστορικών γεγονότων και μαθηματικών τύπων.Τι συμβαίνει,όμως,όταν κύρια υποχρέωση μας είναι η προσφορά γνώσεων και όχι η καλλιέργεια της προσωπικότητας των παιδιών; Αυτό είναι ένα ερώτημα στο οποίο αξίζει να σταθούμε παρακάτω.

Το σχολείο είναι,πλέον,συνυφασμένο με τη σωματική και ψυχική κόπωση των μαθητών,τον ανταγωνισμό,τη βαθμοθηρία και την έλλειψη χρόνου για περαιτέρω ασχολίες.Είναι ο αγώνας των παιδιών να διακριθούν και να περάσουν στις ανώτερες εκπαιδευτικές βαθμίδες.Ένας αγώνας που ψυχικά τους κουράζει και τους αποσυντονίζει από το στόχο τους.Φαίνεται πως το σχολείο δεν συνδέεται καθόλου με τη δημιουργική φύση των παιδιών και την προσπάθεια τους να καλλιεργήσουν την προσωπικότητα τους και να εντοπίσουν τις ιδιαιτερότητες τους.Σε μια πρόσφατη συζήτηση που έκανα με έναν μαθητή γυμνασίου κατάλαβα γιατί τα παιδιά νιώθουν μια δικαιολογημένη αποστροφή για το σχολείο...Λόγω των υψηλών απαιτήσεων και σχολικών υποχρεώσεων δεν έχουν χρόνο να κοινωνικοποιηθούν σωστά και να συναναστραφούν εκτός σχολικού χώρου με άλλα παιδιά της ηλικίας τους,να παίξουν και να νιώσουν ελεύθερα για λίγες μόνο ώρες της ημέρας.Αλλά και εντός σχολείου τα παιδιά καλούνται να συμπεριφερθούν ως «εργοδότες».Και αν δεν βρούν  χρόνο να κάνουν μια εργασία η σκληρή τιμωρία τους περιμένει.Παιδική και ενήλικη ζωή γίνονται ένα!

Αποδίδοντας μεγαλύτερη σημασία στη μαθητική εκπαίδευση και την παθητική απομνημόνευση σχολικών γνώσεων «ξεχνάμε» την ελεύθερη και "παιχνιδιάρικη" φύση των παιδιών και δεν δίνουμε προτεραιότητα στην μετάδοση σημαντικών ηθικών και κοινωνικών αξιών.Τα παιδιά διδάσκονται στον ανταγωνισμό και πασχίζουν με κάθε τρόπο να αποδείξουν πως είναι οι «καλύτεροι» μαθητές της τάξης.Έτσι,γνωρίζουν πως θα κερδίσουν την αποδοχή του δασκάλου,τον έπαινο και φυσικά έναν καλύτερο βαθμό,χωρίς να αποδέχονται τη συνεργασία και τη βοήθεια των συμπορευτών τους.

Ζούμε σε μια εποχή όπου οι ηθικές αξίες και η ευαισθητοποίηση έχουν εκλείψει.Επομένως,κρίνεται ιδιαίτερα σημαντικό να μεταδώσουμε στα παιδιά τις αξίες της αλληλεγγύης,της συνεργασίας,της αποδοχής του διαφορετικού,της υπομονής και της επιμονής.Ως παιδαγωγοί,οφείλουμε να σεβαστούμε την ελεύθερη φύση των παιδιών,να κάνουμε πιο εποικοδομητική τη διδασκαλία μας και να γίνουμε αρωγοί τους βοηθώντας τους να βαδίσουν στον δύσκολο αυτό δρόμο που επιβάλλει η κοινωνία και να αποκτήσουν μια καθαρή και ολοκληρωμένη προσωπικότητα.